Welk type overheid heeft Indonesië?

De Indonesische regering werkt in het kader van een presidentiële representatieve democratische republiek waar president het hoofd is van zowel de staat als de regering. De president kiest op zijn beurt voor het Kabinet van Indonesië dat de uitvoerende macht vormt die het dagelijks bestuur in stand houdt. Het rechtssysteem bestaat uit verschillende rechtbanken die luisteren naar en omgaan met de interne zaken van het land. Het Hooggerechtshof is het Hoogste Rechtssysteem in het land, terwijl de Nationale Ombudsman Commissie toezicht houdt op zaken tegen de staat. De MPR functioneert bij het formaliseren van grote lijnen van het overheidsbeleid, de inauguratie van de president en het ondersteunen en wijzigen van de grondwet. De grondwet van Indonesië leidt het land.

Constitutioneel kader

De grondwet van 1945 van 1945 geeft de uitvoerende macht van de regering de meeste bevoegdheden, met name de president. Ook voorziet de wet in de Supreme Advisor Council, een orgaan van presidentiële adviseurs wiens advies juridisch niet bindend is, en geeft het de president de macht om de Supreme Audit Board te benoemen die de staatsfinanciën financiert. De grondwet bepaalt dat de People's Consultative Assembly elke vijf jaar de president en vice-president moet kiezen. In 1999 beperkte de wetgeving de president tot twee voorwaarden. In 2004 bepaalde de nieuwe wet dat beide leiders rechtstreeks moesten worden gekozen. Over het algemeen dicteert de Grondwet de functie en de structuur van de regering, overtreft de grondrechten van de burgers en behoudt ze de nationale culturele normen.

De uitvoerende macht van de regering van Indonesië

De burgers van Indonesië moeten stemmen op zowel de president als de vice-president voor een termijn van vijf jaar. De president is het staatshoofd, opperbevelhebber van de Indonesische strijdkrachten en verantwoordelijk voor het handhaven van het interne bestuur, het maken van binnenlands beleid en buitenlandse aangelegenheden. Hij of zij benoemt ministers van het kabinet. De vertegenwoordigers beheren economische kwesties, defensie, onderwijs, landbouw, buitenlandse zaken en religieuze zaken. De president bepaalt het aantal en de aard van de predikanten.

De wetgevende tak van de regering van Indonesië

De People's Consultative Assembly, bekend als Majelis Permusyawaratan Rakyat (MPR), vormt de wetgevende tak van de regering. In 2004 keurde het land een parlementair tweekamerstelsel goed en richtte het Regional Representatives Council (Dewan Perwakilan Daerah, DPD) en de People's Representative Council (Dewan Perwakilan Rakyat, DPR) op als het hogere huis. Vier vijfde van de MPR-zetels behoort toe aan het lagerhuis en de leden hier worden gekozen via de nationale pool van niet-partijgebonden kandidaten. In de hand worden leden van de DPR rechtstreeks gekozen uit een op provincie gebaseerd evenredig systeem, waarbij kiezers ook voor individuen en de betreffende partijen stemmen. Elk lid van de wetgevende macht heeft een zittingsperiode van vijf jaar. De afdeling ondersteunt en wijzigt de grondwet, inwijdt de president en formaliseert de grote lijnen van het overheidsbeleid.

De rechterlijke macht

Het hoogste niveau in het rechtsstelsel is het Indonesische hooggerechtshof dat functioneert bij het horen van aanvragen tot definitieve beëindiging en case reviews. De president benoemt de rechters die het Hooggerechtshof dienen. De rechtbank van de staat (Pengadilan Negeri) is waar de meeste civiele geschillen verschijnen. De rechtbank van koophandel behandelt zaken als insolventie en faillissement, terwijl de nationale administratieve rechtbank (Pengadilan Tata Negara) luistert naar administratieve wetten en zaken tegen de regering. Het Grondwettelijk Hof (Mahkamah Konstitusi) betwist de rechtmatigheid van de wet, de ontbinding van politieke partijen, de algemene verkiezingen en de reikwijdte van het gezag van overheidsinstellingen; en Religious Court (Pengadilan Agama) behandelt de gecodificeerde sharia-rechtspraak. De Judicial Commission (Komisi Yudisial) houdt toezicht op deze rechters. De Nationale Ombudsman Commissie houdt toezicht op overtredingen gepleegd door de staat.

Lokale overheid van Indonesië

Indonesië heeft 30 provincies (Provinsi, Propinsi), plus twee speciale districten (Daerah Istimewa) van Atjeh in Noord-Sumatra en Yogyakarta in Midden-Java, en Special Capital District (Daerah Khusus Ibukota, het metropolitane Jakarta.) Administratieve regio's vallen samen met traditionele gebieden op de Kleinere eiland met natuurlijke kenmerken die als de grenzen dienen Op het grotere eiland werden administratieve grenzen gemaakt om complexe tradities en culturele afdelingen te vereenvoudigen Sinds 1999 worden stads- en districtsleiders verkozen door een directe lokale verkiezing. nationale wetgevende macht en worden ook verkozen door middel van een algemene verkiezing .Dorpen of groepen van dorpen op het platteland (hoofden gekozen) en stedelijke gebieden (benoemd hoofden) koppelen mensen en de centrale overheid. Normaal zijn er twee niveaus van buurtorganisatie in een dorp, gemeenschap vereniging (rukun warga) en buurtverenigingen (rukun tetangga) Deze lichamen kiezen hun stoel personen.

Buitenlandse Betrekkingen van Indonesië

Tijdens Soeharto-tijd als president bouwde het land sterke relaties op met de VS en drukte het banden met PR China vanwege de binnenlandse spanningen en anticommunistische politiek in Indonesië. Indonesië is een van de oprichters van de ASEAN en dus lid van ASEAN + 3 en de Top van Oost-Azië. De regering van Indonesië werkt samen met de VS aan het elimineren van islamitisch fundamentalisme en terroristische groeperingen. De zittende president is Joko Widodo die sinds 20 oktober 2014 in functie is.