Wat is neokapitalisme?

Neokapitalisme is een mix van verschillende elementen van het kapitalisme met andere economische systemen. Het is een nieuw type kapitalisme dat de nadruk legt op de overheidsinterventie in de economie van het land om verschillende grote bedrijven die te groot worden geacht om te falen, te herstructureren en te redden. Het falen van deze bedrijven vormt een enorm risico voor de economie. Neokapitalisme is een nieuw type kapitalisme in vergelijking met het kapitalisme vóór de Tweede Wereldoorlog.

Neokapitalisme is een economische ideologie die haar excessen corrigeert door verschillende maatregelen toe te passen die het sociale welzijn van het land helpen beschermen. De ideologie ondersteunt een balans tussen goed openbaar bestuur, sociale bijstand, goede arbeidsomstandigheden, lage werkloosheidscijfers, lagere inflatie en economische groei in het hele land. Het werd geïntroduceerd door de technologiebedrijven die werden gereconstrueerd tijdens het naoorlogse tijdperk.

Oorsprong van de term Neo-kapitalisme

De uitdrukking Neo-kapitalisme werd voor het eerst gebruikt in de late jaren 1950 door België en Franse linkse schrijvers zoals Leo Michielsen en Andre Gorz. Marxist Mandel hielp de term in het Engels te populariseren in enkele van zijn werken, waaronder de inleiding tot de theorie van de marxistische economie. Michael Miller gebruikte de term neo-kapitalisme in de jaren zeventig om te verwijzen naar de Europese mix van uitgebreide sociale welzijnsprogramma's, selectieve overheidsinterventie en expansieve particuliere ondernemingen. Miller concentreerde zich op hoe georganiseerde arbeid met private en overheidsindustrieën werkte bij het onderhandelen over en implementeren van loonniveaus en overheidsuitgaven om stakingen te voorkomen.

Kenmerken van neo-kapitalisme

Neokapitalisme is een nieuwe methode van het kapitalisme waarvan de kenmerken zijn afgeleid van de behoefte aan kapitaal en de poging om de uitdaging van de koloniale revolutie en het Sovjetblok te beantwoorden. Enkele van de kenmerken van neokapitalisme zijn:

1) Versnelde snelheid van technologische innovatie

Historici beschouwen de hoogtijdagen van het neo-kapitalisme als van 1954 tot 1964. Gedurende deze tijd kende verschillende ontwikkelde landen een uitzonderlijk hoge groei. De snelle groei na de Tweede Wereldoorlog kan worden toegeschreven aan de opeenvolgende technologische innovaties die in deze periode zijn ontwikkeld. Voordat neo-kapitalisme werd aangenomen, werden technologische veranderingen in trossen geïntroduceerd en mochten ze inactief blijven totdat het huidige proces volledig was uitgebuit.

2) Verkorting van de levensduur van een vast kapitaal

Eerder was de levensduur van vast kapitaal tussen acht en tien jaar. Daarom moest een nieuwe technologische innovatie wachten tot de levensduur was geëindigd voordat deze door de economie werd goedgekeurd. Later na de Tweede Wereldoorlog, werd de levensduur van vast kapitaal teruggebracht tot ongeveer vijf jaar, en dit zorgde voor nauwkeurige berekeningen van veroudering en afschrijvingen plus een goede langetermijnplanning.

3) Verhoogde productievolumes

De derde industriële revolutie zag de introductie van een nieuwe tegenstrijdigheid tussen grenzen aan effectieve marktbehoeften en onbeperkte productieve capaciteiten. Moeilijkheden bij het realiseren van de meerwaarde resulteerden in een constante stijging van de verkoopprijs. Neo-kapitalisme zag de introductie van marketingtechnieken, berekening van de vraagelasticiteit, publiciteit en marktonderzoek. Al deze kenmerken resulteerden in de geleidelijke introductie van verschillende planningstechnieken in de economie. Dit waren geïntegreerde vraag- en outputprognoses van alle werkgeversorganisaties op basis van de prognoses van de toekomstige trends. Neokapitalisme hielp om kapitaalinvesteringen te rationaliseren.