Wat is de Familialism Ideologie?
Ook bekend als familisme, is familialisme een geloofssysteem dat familie vooropstelt. Binnen dit systeem bestaat de aanname dat het gezin voor zijn eigen leden zorgt en die opdracht niet aan de overheid doorgeeft. In de westerse samenleving wordt het gezin doorgaans gezien als een enkele eenheid die bestaat uit één vader, één moeder en hun kind of kinderen (ook wel bekend als een nucleair gezin). Deze eenheid is de primaire ordening van een operationele beschaving en samenleving in het westen. Het kerngezin vormt dan de basis voor een uitgebreid gezin dat uit verschillende generaties bestaat. Het westerse familialisme is echter meestal tegen andere vormen van gezin en sociale leven die in de moderne wereld zijn ontstaan, zoals alleenstaande ouders en die in de LGBTQ-gemeenschap.
Westers Familisme
Toegegeven, het familialisme heeft veel critici die deze ideologie verschillende namen hebben gegeven, zoals reactionair, conservatief en zelfs destructief. Het idee dat het gezin een prioriteit is in relatie tot de staatspolitiek kan worden teruggevoerd tot de Socratisch-Platonische mening over microkosmos en macrokosmos. Dit idee geldt vooral als het gaat om monarchieën. Vorsten verwachten dat hun onderdanen de kroon en de persoon die de kroon draagt op dezelfde manier zullen respecteren als een patriarchale familie. Deze vorm van denken bevordert de dictatoriale regel, omdat de vader alle regels en beslissingen neemt en ze moeten worden gevolgd zonder enige vorm van meningsverschil.
In de moderne tijd is het gezin nog steeds belangrijk. Moderne geleerden zoals Louis de Bonald hebben het gezin vergeleken als een minuscule natie met de vader als de leider, de moeder die de positie van een predikant bekleedt en de kinderen zijn subjecten. De vader is de sterke terwijl het kind de zwakke is. Dit verschil in karakter en kracht wordt gemedieerd door de moeder. Volgens Bonald is echtscheiding de eerste fase van onenigheid in de staat. Op het moment dat de hoogste autoriteit uitvalt met het medium, wordt alles in chaos geworpen.
Kritiek op het westerse familialisme
In de praktijk hebben sommige critici verklaard dat deze vorm van familialisme niet de volledige complexiteit van het gezin als een sociale eenheid vastlegt. In moderne periodes is het onmogelijk om te garanderen dat de man voldoende loon krijgt om voor het hele gezin te zorgen. In feite is de moeder in veel gevallen de kostwinner van het gezin.
Het westerse familialisme erkent ook de LGBTQ-gemeenschap niet als een sociale eenheid. Als zodanig is de LGBTQ-gemeenschap hard geweest tegen deze ideologie en heeft het westerse familialisme zelfs gedefinieerd als een starre en conservatieve ideologie gepromoot door individuen die alle bewijs om hen heen negeren.
Andere kritiek is afkomstig uit de wereld van de psychiatrie. Kort gezegd is het argument dat dit systeem gewoonlijk de ouders vrijlaat en alle schuld, als die er al is, op het kind legt en dus de ontwikkeling van het kind nadelig beïnvloedt. Geleerden zoals Karl Max hebben ook kritiek geuit op de ideologie door het een uitbuitend systeem te noemen dat hard is voor de moeder en de kinderen die als arbeiders worden beschouwd.
Familialisme in de politiek
In Familialism, valt de verantwoordelijkheid op de familie voor de welzijns en economische behoeften van zijn leden. Interessant is dat de term 'familiewaarden' door de Democratische en Republikeinse partijen in de VS anders zijn gebruikt. De Democratische Partij verwijst naar 'familiewaarden' ter ondersteuning van zwangerschapsverlof, betaalbare kinderopvang en gezinsplanning, zoals seksuele voorlichting en abortusrechten. De Republikeinse partij daarentegen gebruikt de term 'gezinswaarden' gewoonlijk om te verwijzen naar de traditionele rol van vrouwen thuis, onthoudingonderwijs en verzet tegen homohuwelijk, seksuele relaties buiten het huwelijk en gelegaliseerde abortus. Familialisme in de politiek is ook ervaren in landen zoals Singapore en Rusland.
