Het (bijbelse) verenigde koninkrijk van Israël

Achtergrond en initiële vorming

De oorsprong van het Verenigd Koninkrijk van Israël is ontstaan ​​uit een confederatie bestaande uit Israëlische stammen die werden geregeerd door religieuze en politieke rechters. Volgens de Hebreeuwse Bijbel, de data van 1050 BCE tot 930 BCE zag de periode van het Verenigd Koninkrijk van Israël. De twee koninkrijken die er later van gescheiden waren, waren het noordelijke koninkrijk van Israël (Samaria) en het koninkrijk Juda. Gedurende deze periode leefden de Israëlieten onder de heerschappij van wat aantoonbaar drie historisch, cultureel en religieus belangrijke koningen waren. Namelijk, deze waren Saul, David en Salomo. Sauls heerschappij over heel Israël duurde slechts een korte twee jaar durende periode, gevolgd door David, die regeerde van 1000-961 vGT, en David's zoon Salomo, die regeerde van 961-922 vGT. Het Bijbelse verslag vertelt over David als de koning die de twee koninkrijken verenigde.

Stijg naar macht en prestaties

David was de koning van Juda terwijl Saul de koning van Israël was. Hoewel ze ooit goede vrienden waren, werden de jongere David en de oudere Saul wantrouwend tegenover elkaar en volgde een burgeroorlog. Het resultaat was de alliantie van de twee koninkrijken om het Verenigd Koninkrijk van Israël te worden. Saul werd de eerste heerser, maar stierf in een gevecht met de Filistijnen. Ishbaal, de erfgenaam van Saul, werd vermoord en David werd toen koning. David begon aan een verovering die de uitgestrektheid van het Midden-Oosten bereikte en integreerde daarbij verschillende kleine staten langs de Middellandse Zee en in de Arabische woestijn. Er werden bouwprojecten uitgevoerd en Jeruzalem werd de hoofdstad. Salomo volgde David op als koning en was waarschijnlijk het meest bekend om zijn eigen grote bouwproject, de legendarische Tempel van Salomo. De dood van Salomo in 926 vGT luidde het uiteenvallen van het Verenigd Koninkrijk van Israël in.

Uitdagingen en controverses

In het koninkrijk van het verenigde Israël zijn historische gegevens, controverses en uitdagingen met betrekking tot de juistheid van de gebeurtenissen en hun tijdlijnen zoals beschreven in de Bijbel, althans in relatie tot wat archeologen als feit geloven, zijn talrijk. Inderdaad, de verificatie van feiten uit de IJzertijd is moeilijk te achterhalen meer dan drie millennia later. Het boek Samuel toont twee verschillende feiten over Saul. Een van hem wordt door Samuel aangesteld als heerser, terwijl de andere zegt dat Saul door het volk tot koning werd benoemd. Een andere claim wijst op David als de eerste koning van de twee uiteindelijk verenigde koninkrijken, maar archeologen beweren dat bewijs suggereert dat Israël meer ontwikkeld en rijker was dan Juda, en had geen bewijs van David als hun koning in concrete archeologische vondsten. De Bijbel bevat ook een beschrijving van een Noord-Israëlische rebellie tegen Juda, hoewel archeologen beweren dat Juda een geheel andere entiteit was, een kleine en landelijke plaats in de sfeer van de aangelegenheden van de Levant.

Weigeren en verlagen

De dood van Salomo betekende het einde van het Verenigd Koninkrijk van Israël. Rehabeam, de zoon en de opvolger van Salomo, kon de rebellie van Jerobeam en de noordelijke stammen niet bevatten, die ontevreden waren over de oneerlijke behandeling die Salomo in hun ogen tegen hen had opgelegd. De opstand eindigde met het uiteenvallen van de twee koninkrijken en de straf voor de mensen van de noordelijke stammen. Jerobeam bouwde na zijn overwinning twee heiligdommen, maar dit werd als een gruwel voor God beschouwd, omdat slechts één plaats als de ware plaats van aanbidding zou worden aangewezen, en dat was in de Hebreeuwse tempel in Jeruzalem in Juda. Volgens het Bijbelse verhaal bleef de vloek van God de volgende koningen straffen, omdat ze de aanbidding in de tweede van de twee heiligdommen niet hadden gestopt en zich zelfs tot andere, heidense geloofsovertuigingen in de landen wendden.

Historische betekenis en erfenis

Het Verenigd Koninkrijk van Israël liet een erfenis achter van burgeroorlog en strijd onder zijn bevolking, waarbij vooral het Noordelijke Koninkrijk uiteindelijk werd geleid door incompetente koningen die later werden onderworpen door buitenlanders, en de twee koninkrijken werden uiteindelijk geannexeerd door hun veroveraars. Het koninkrijk Juda werd veroverd door het Assyrische rijk in 722 voor Christus en het koninkrijk Israël werd veroverd door het Babylonische rijk in 586 v.Chr. Hoewel deze rekeningen worden aanvaard als historische uiteinden van de twee koninkrijken, denken veel archeologen dat het verleden van de twee Verenigde Koninkrijken feitelijk geen bewijs heeft. Er is nooit een enkele referentie gevonden om een ​​dergelijk bestaan ​​te ondersteunen, behalve wat wordt aangetroffen in het "Oude Testament", zoals christenen vaak naar de Hebreeuwse Bijbel verwijzen.