Meest succesvolle Amerikaanse presidentskandidaten van derde partijen

De politiek in de Verenigde Staten wordt vaak gekenmerkt als een systeem met twee partijen. Voor een groot deel van haar geschiedenis waren deze twee dominante partijen de Republikeinse en Democratische partij, met de Whigs, Federalisten en Democratisch-Republikeinen die delen van haar vroegere jaren domineerden. Desondanks verliepen ook onafhankelijke en onafhankelijke kandidaten het soms goed. Dit wordt bewezen door de tien hieronder genoemde mannen, die elk een groot aantal populaire stemmen en sommigen van het kiescollege hebben gearresteerd in hun respectievelijke biedingen voor het Witte Huis en het Amerikaanse voorzitterschap.

10. William Wirt, Anti-vrijmetselaars, 1832 (7 Electorale stemmen)

In de jaren 1820 floreerde een anti-vrijmetselaarsbeweging in de Verenigde Staten, aangewakkerd door publieke achterdocht ten aanzien van het bestaan ​​van een geheime en krachtige broederlijke orde, namelijk de vrije vrijmetselaars. De beweging werd veroorzaakt door de mysterieuze verdwijning van William Morgan, die vermoedelijk door de vrijmetselaars was vermoord vanwege het verbreken van zijn gelofte van geheimhouding en het voorbereiden van een boek. Het boek onthulde vermoedelijk veel van de goedbewaarde geheimen van de vrijmetselaarsorde. Gedurende deze tijd werd de antidemagische partij een invloedrijke politieke partij en was de eerste Amerikaanse derde partij die een nationale nominatieconventie organiseerde. Daar werd William Wirt genomineerd als de anticholmische presidentskandidaat voor de presidentsverkiezing in 1932. Hoewel Wirt slechts 7 verkiezingsstemmen won in de staat Vermont, en zijn partij in korte tijd daarna in verval raakte, wordt zijn kleine overwinning nog steeds geregistreerd als een van de meest succesvolle Amerikaanse derde partijen in de geschiedenis van de presidentsverkiezingen van het land.

9. Millard Fillmore, Amerikaans, 1856 (8 Verkiezingsstemmingen)

Millard Fillmore was de 13e president van de VS en hij die tussen 1850 en 1853 diende. Hij was ook de laatste president van de VS die niet verbonden was met de Democraten of de Republikeinen. In 1856 werd voormalig president Fillmore, toen verbonden aan de Amerikaanse partij, genomineerd als presidentskandidaat voor de presidentsverkiezingen in 1856. De twee andere kandidaten, James Buchanan en John C. Frémont, vertegenwoordigden respectievelijk de Democraten en de Republikeinen. Terwijl de slavernij een almachtige kwestie was die werd besproken in de verkiezingscampagnes van 1856, besloot de Amerikaanse partij deze kwestie grotendeels te negeren en zich in plaats daarvan te concentreren op anti-immigratie en anti-katholiek beleid. Fillmore richtte zich ook op het punt dat de Amerikaanse partij de enige 'nationale partij' in de ware zin was, aangezien de Republikeinen fanatiek voor de belangen van het Noorden waren en de Democraten leunden naar die van het Zuiden. Uiteindelijk versloeg Buchanan zowel Fillmore als Frémont om de 15e president van de Verenigde Staten te worden. Slechts 8 verkiezingsstemmen werden gewonnen door Fillmore, wat nog steeds een aanzienlijk aantal was toen we de historische opstelling van derde partijen bij de presidentsverkiezingen van het land bekeken.

8. John Floyd, Nullifier, 1832 (11 Verkiezingen)

The Nullifier Party, een kortstondige nationale politieke partij in South Carolina, werd in 1828 opgericht door John C. Calhoun. Het werd zo genoemd omdat zijn leden vonden dat constituerende Amerikaanse staten het recht hadden om bepaalde federale wetgeving "nietig en ongeldig" te maken. Dit varieerde van slavernijwetten tot het opleggen van tarieven en embargo's. De partij voerde campagne voor de rechten van de staten en steunde de verwante resoluties van Kentucky en Virginia. Bij de presidentsverkiezingen van 1832 in de VS nomineerde de Nullifier-partij John Floyd, een bondgenoot van Calhoun, als de presidentskandidaat van de partij. Hoewel Floyd de nederlaag leed tijdens de verkiezingen, slaagde hij er toch in 11 stemmen te winnen bij de verkiezingen.

7. Robert La Follette, Progressive, 1924 (13 Electorale stemmen)

In de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1924 won Robert La Follette, een voormalig gouverneur van Wisconsin (1901-1906) en een progressieve presidentskandidaat, bijna 5 miljoen stemmen, wat overeenkomt met een zesde van de totale stemmen. naam in de lijst van Amerika's meest succesvolle externe kandidaten in de geschiedenis. Hoewel hij slechts 13 verkiezingsstemmen won, en uiteindelijk alleen zijn eigen staat Wisconsin droeg, wordt hij nog steeds herinnerd voor zijn bijdragen bij het blootleggen van enkele van de meest in het oog springende corruptiezaken van de naoorlogse jaren in het land.

6. James Weaver, People's Party, 1892 (22 Verkiezingen)

De Amerikaanse presidentsverkiezingen in 1892 waren getuige van een aanzienlijke invloed van de Volkspartij, geleid door James Weaver, in het peilingsresultaat. Hoewel de presidentiële positie uiteindelijk werd gewonnen door de Democratische kandidaat, wist Grover Cleveland, tegen de Republikeinse kandidaat, Benjamin Harrison, en de Volkspartij-kandidaat, James Weaver, Weaver, met zijn patriarchale aanwezigheid en gezaghebbende invloed, toch 22 kiezers te beveiligen stemmen en 1.041.028 populaire stemmen in de verkiezing dat jaar. Het platform van Weaver en de People's Party eiste gratis en onbeperkte zilvermunt. De partij steunde ook het overheidseigendom van de spoorwegen. In 1896 nam de invloed van de Volkspartij echter af toen Weaver de presidentiële nominatie van de partij overdroeg aan William J. Bryan, een progressieve, voormalige Democratische kandidaat. In zijn latere jaren diende Weaver als een burgemeester van Iowa in een klein stadje en een plaatselijke historicus.

5. John Bell, Constitutional Union, 1860 (39 Electorale stemmen)

De Constitutionele Unie Partij was een Amerikaanse politieke partij gevormd in 1859 door voormalige Whigs en leden van de Know-Nothing Party. Bij de 1860 presidentsverkiezingen, nomineerde de partij John Bell voor de Amerikaanse president. De partij probeerde zich te verenigen voor steun van de Unie en de Grondwet en besteedde weinig aandacht aan delende verdeeldheidwekkende kwesties zoals de slavernij in haar presidentiële campagne. De onwetendheid over het slavernij-probleem verminderde de kiezersbank van Bell aanzienlijk, maar hij wist nog 39 stemmen te winnen, vooral in de grensstaten van het land, die sentimenteel werden verscheurd tussen de regionale belangen van het noorden en het zuiden. Hoewel de partij was ingestort aan het begin van de burgeroorlog, was de kandidatuur van Bell bij de verkiezingen in staat om de stemmen voldoende te verspreiden, zodat de Republikeinse kandidaat, Abraham Lincoln, gemakkelijker aan de macht kon komen als president van de Verenigde Staten.

4. Strom Thurmond, Statenrechten Dixiecrats, 1948 (39 Verkiezingen)

James Strom Thurmond was een beroemde Amerikaanse politicus die 48 jaar lang in de functie van senator uit South Carolina diende. In 1948 vocht hij in de presidentsverkiezingen en hoewel hij niet won, was hij grotendeels succesvol in het ontvangen van 39 verkiezingsstemmen en 2, 4% van de nationale volksstemmen bij de verkiezingen. Thurmond werd genomineerd als presidentskandidaat door de Democratische Partij van de Democraten van de Staten, of de 'Dixiecrats', die werd opgericht na een splitsing van de nationale Democraten over de kwestie van federale interventie in staatszaken, met name burgerrechten en segregatie, door de toenmalige regerende democraten. Thurmond werd echter verslagen door de zittende democratische president Harry S. Truman, die de stemmen van mensen verdiende voor zijn beleid ten gunste van het einde van rassendiscriminatie in het Amerikaanse leger, de steun van de afschaffing van belastingen van de staat en federale anti-lynching wetten, evenals de oprichting van een permanente Fair Employment Practices Commission. Thurmond diende in het nieuwe millennium, nadat hij zijn vroegere racistische en segregationistische standpunten had verzacht en zelfs veroordeeld.

3. George Wallace, American Independent, 1968 (46 electoriale stemmen)

De Amerikaanse Onafhankelijke Partij werd opgericht door George Wallace, een voormalige democraat, toen zijn racistische, pro-segregatiebeleid werd verworpen door de reguliere democraten. In de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1968 vertegenwoordigde Wallace de Amerikaanse Onafhankelijke Partij als hun presidentskandidaat bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Wallace was een realist die wist dat hun kansen op het winnen van de peilingen klein waren, maar hij hoopte genoeg kiesmomenten te ontvangen om op te treden als 'powerbroker' in het Huis van Afgevaardigden om de verkiezingen te beslissen. Zijn campagne, die raciale segregatie ondersteunde, was populair bij blanke blanke zuiderlingen en arbeidersbondwerkers in een groot deel van het land, en hij slaagde erin 13, 53% van de populaire stemmen en 46 verkiezingsstemmen bij de verkiezingen te veroveren. Wallace was er echter niet in geslaagd genoeg stemmen te verzamelen om de verkiezingen naar het Huis te gooien en zijn invloed uit te oefenen op de selectie van de president. Net als Thurmond, veranderde Wallace later ook aanzienlijk zijn kijk op rassenrelaties, vooral nadat hij zich als een evangelische christen had toegewijd.

2. John Breckinridge, Constitutionele Democraat, 1860 (72 Electorale stemmen)

John Breckinridge begon zijn politieke carrière door in 1849 een zetel in het Kentucky House of Representatives te veroveren. Zijn politieke carrière steeg tot het hoogste punt ooit toen hij in 1456 werd verkozen tot de 14e vice-president van de VS en de jongste vice-president van het land werd geschiedenis. In 1860 rende hij zelf president in de Amerikaanse presidentsverkiezingen, die een zuidelijke fractie van de Democratische Partij vertegenwoordigen. Zijn campagnes waren in het voordeel van de slavernij en hij eiste Federale interventie om slavenhouders in hun eigen gebied te beschermen. Zijn campagnes wonnen hem echter niet erg, en hij verloor de verkiezing van de andere kandidaten, namelijk de Republikeinse Lincoln en de Democraat Douglas. Breckinridge verdiende nog 72 verkiezingsstemmen en 848.019 populaire stemmen, goed voor 18.1% van de gehele kiezerspool. Zijn prestaties bij deze verkiezing, hoewel niet voldoende om hem te laten winnen, hebben zijn naam in de geschiedenis van de Verenigde Staten opgenomen als de op één na meest succesvolle presidentskandidaat van derde partijen.

1. Teddy Roosevelt, Progressive, 1912 (88 Electorale stemmen)

In de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1912 kwam de voormalige president Teddy Roosevelt naar voren als de meest succesvolle presidentskandidaat van een derde partij in de geschiedenis van het land, toen hij 88 verkiezingsstemmingen en 27% van de stemmen in de verkiezing namens de progressieve partij van de Verenigde Staten. De partij werd gevormd door Roosevelt zelf toen hij de nominatie van de Republikeinse partij bij de verkiezingen van 1912 niet ontving. Roosevelt verloor echter en de verkiezing werd gewonnen door de voorgedragen partij van de Democratische Partij, Woodrow Wilson, die vervolgens de 28e president van de Verenigde Staten werd. De presidentsverkiezingen van 1912 waren uniek in het feit dat dit de laatste verkiezingen waren waarbij een kandidaat die geen republikein of democraat was, de tweede was bij de verkiezingen. Dit gebeurde toen Teddy Roosevelt de Republikein William Howard Taft en de socialistische Eugene Debs versloeg.