Stroominfrastructuren die het meest gevoelig zijn voor elektriciteitsverlies per land

Elektrisch vermogenstransmissie en distributie

Elektrisch vermogenstransmissie is de beweging van elektriciteit van de bron van de schepping, zoals een elektriciteitscentrale, naar een onderstation. Elektrische onderstations veranderen de spanningen van hoog naar laag of van laag naar hoog, dit is de laatste stop van de stroom voor gebruik door de consument. Het netwerk tussen het onderstation en de klant wordt elektriciteitsdistributie genoemd. Dit principe is hetzelfde voor stroom die wordt gegenereerd door het gebruik van kolen, aardgas, aardolie of kernenergie.

Elektriciteit verloren tijdens transmissie en distributie

Energieverlies begint in de energiecentrale. Wat de bron ook is, een van de bovengenoemde bronnen wordt verbrand om warmte te creëren die vervolgens wordt gebruikt om water te koken om stoom te creëren. Die stoom wordt dan gebruikt om een turbine te maken die de elektriciteit opwekt. Slechts ongeveer 66% van de energie in de grondstof vindt zijn weg naar het elektriciteitsnet.

Er gaat meer energie verloren als het langs transmissielijnen reist. De spanning langs deze lijnen kan oplopen tot honderdduizenden volt, dit is om de verliezen laag te houden. De elektronen die langs de lijnen bewegen, botsen als gevolg van de weerstand van de draden en apparatuur, waardoor er hitte ontstaat en verlies optreedt. Hete temperaturen kunnen ook leiden tot meer elektriciteitsverlies.

Vanaf het onderstation wordt het voltage verlaagd voordat het conventionele huishoudens bereikt. Dit is zodat het veiliger kan reizen langs de lijnen die typisch worden opgehouden door houten palen. Elektriciteit passeert transformatoren op palen voordat ze eindelijk bij de consument thuiskomen. Deze verlaagde spanningen resulteren in verhoogde verliezen. Hoewel verlies tijdens transmissie en distributie als normaal wordt beschouwd, ervaren sommige landen extreem vergrote verliezen die ernstige economische gevolgen hebben.

Landen met hoge elektriciteitsverliezen

Ter vergelijking: landen met relatief efficiënte elektriciteitstransmissie- en distributienetwerken (zoals de Verenigde Staten) ervaren ongeveer 6% verlies tijdens transmissie en distributie. Stroomnetten in Togo daarentegen verliezen ongeveer 87%. Energie wordt hier geproduceerd in een thermische energiecentrale van 1987, sindsdien heeft de overheid geen moeite gedaan om in de productie te investeren. De elektriciteit die de huizen en bedrijven van consumenten weet te bereiken, voldoet slechts aan 3% van de behoeften van het land. Togo is sterk afhankelijk van energie-import vanwege deze verliezen, gebrek aan investeringen en verouderende apparatuur.

Het volgende land met aanzienlijke energieverliezen, maar lang niet die van Togo, is Haïti met een verlies van 54% tijdens transmissie en distributie. Het raster is hier zeer inefficiënt als gevolg van onjuist onderhoud. Het elektriciteitssysteem lijdt hier onder een gebrek aan financiering, rampen, diefstal en verouderde informatiesystemen.

De wortelproblemen zijn vergelijkbaar in alle landen op de lijst. Deze omvatten de Republiek Congo, waar 44% van alle vermogen verloren gaat, gevolgd door Botswana (39%), Niger (34%), Nepal en Honduras (elk 31%), Irak (30%), en Cambodja en Albanië met elk 28%.

Economische gevolgen

Energie die tijdens het opwekkingsproces verloren gaat, betekent hogere productiekosten voor de centrale en een verspilling van niet-hernieuwbare bronnen. Dit kan gedeeltelijk worden voorkomen door moderne besturingssystemen te gebruiken. Tijdens transmissie en distributie is de impact echter nog groter en kan dit miljarden dollars per jaar bedragen. Verlies vertegenwoordigt inkomsten die niet kunnen worden gerecupereerd. Om deze verliezen goed te maken, worden de prijzen voor de consument verhoogd of moet de overheid subsidies betalen. Zelfs dit kost niet altijd kosten en wanneer de verliezen worden doorberekend aan de consument, zal er waarschijnlijk meer diefstal plaatsvinden, omdat mensen zich geen formele elektriciteitsdiensten kunnen veroorloven. Verloren energie betekent ook stroomuitval voor consumenten, vooral als de kosten niet worden terugverdiend. Bedrijven kunnen geen betrouwbare diensten verlenen en kunnen het zich niet veroorloven om in verbeteringen te investeren.