Martin Van Buren - Amerikaanse presidenten in de geschiedenis

Vroege leven

Martin Van Buren werd geboren op 5 december 1782 in Kinderhook, New York, aan een gezin met Nederlandse voorouderlijke oorsprong. Hij ging naar het dorpsschooltje toen hij nog jong was, en woonde toen ook de Kinderhook Academy bij, evenals het Washington Seminary in Claverack. Hij stond erom bekend slechts 5 voet en 6 duim in hoogte te zijn, hoewel hij van jongs af aan leerde om het goed te maken door zich trots en met stijl te kleden. Vanaf 1796 werkte hij op een advocatenkantoor onder Peter Silvester, wat hij gedurende 6 jaar deed. Martin bracht het laatste jaar van zijn wettelijke leertijd door bij William P. Van Ness, die een Democratisch-Republikein was met wie hij veel politieke opvattingen deelde. Hij slaagde met succes langs de bar in 1803 en begon kort daarna een eigen advocatenpraktijk.

Aan de macht komen

Als jonge advocaat raakte Van Buren zeer betrokken bij de lokale politiek. Hij steunde de 'Bucktail'-factie van de Democratisch-Republikeinse partij, een groep die vast geloofde in een beperkte regering. In 1812 werd Van Buren gekozen tot lid van de senaat van de staat New York en drie jaar later werd hij benoemd tot procureur-generaal van New York. In 1821 rende hij naar een zetel in de Amerikaanse Senaat die New York vertegenwoordigde en werd met succes gekozen. Daarna diende hij verschillende regeringsfuncties, waaronder als de gouverneur van New York en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, en werd hij gekozen tot vicepresident voor Andrew Jackson. Aan het einde van de termijn van Jackson werd Van Buren genomineerd voor de Amerikaanse president op het democratische ticket en hij werd verkozen in de 1836 National Election als de 8e president van de Verenigde Staten.

bijdragen

Van Buren geloofde sterk in een minimalistische regering en dus in beperkte overheidsinterventie in de economie. Hij verlaagde de tarieven en keurde vrijhandel goed, en verzekerde zo de steun van zijn partij in het Zuiden. Hij probeerde conflicten te vermijden, zowel thuis als op het gebied van internationale betrekkingen. Hij ontkende het formele verzoek van Texas om in 1837 lid te worden van de VS als een slavenhouderij. Dit moest niet alleen voorkomen dat de balans thuis werd verstoord, maar ook om te voorkomen dat hij in oorlog zou treden met Mexico met betrekking tot de annexatie van Texas. Hij hielp ook naast Andrew Jackson de Democratische Partij te vormen.

Uitdagingen

Kort na zijn aantreden kreeg Van Buren te maken met een enorme financiële paniek, veroorzaakt door het onvolwassen en kwetsbare Amerikaanse financiële systeem dat toen heerste. De crisis zorgde ervoor dat veel banken en bedrijven faalden en betekende voor velen een verlies van eigendom. De oplossing van Van Buren was om een ​​onafhankelijke schatkist op te zetten. Zijn onvermogen om op tijd te reageren op de crisis zorgde er echter voor dat het Amerikaanse publiek het vertrouwen in hem verloor. Ondertussen raakten de VS en Groot-Brittannië in een geschil over de grens tussen Maine en New Brunswick toen hij staatssecretaris was en aan de vooravond van oorlog stond. Van Buren probeerde conflicten te voorkomen en loste het probleem in plaats daarvan op langs diplomatieke weg, min of meer tot een vreedzame oplossing met Groot-Brittannië.

Dood en erfenis

Martin Van Buren stierf op 24 juli 1862 aan zijn huis in Kinderhook, op 24 juli 1862, aan bronchiale astma en hartfalen. Volgens critici voldeed Van Buren niet veel tijdens zijn korte voorzitterschap. Hoewel veel openbare plaatsen, scholen en steden naar hem zijn vernoemd, hebben historische evaluaties van hem meestal de neiging om negatief te zijn. Het slechtste van alles van Van Buren's beleid was de Indiase verwijderingswet van 1830, die hij steunde toen hij nog steeds minister van Buitenlandse Zaken was, die de Cherokee en vele andere groepen inheemse volkeren uit het zuidoosten van de VS dwong te verhuizen naar het westen van de Mississippi. De krachtige verwijdering, algemeen bekend als de 'Trail of Tears', wordt vaak beschouwd als een daad van genocide vanwege het aantal levens dat onderweg verloren is gegaan. Helaas was het maar één triest hoofdstuk in een multigenerationeel verhaal over inhumane behandeling van inheemse volkeren in de VS.