Guanaco Feiten: dieren in Zuid-Amerika
Fysieke beschrijving
De guanaco is een lid van de familie Camelidae, behorende tot dezelfde soort als gedomesticeerde lama's. Hun dikke en wollige pelsjassen zijn geelachtig bruin van het bovenste deel van de nek tot hun dijen en romp, hoewel hun onderbuikjes wit zijn met enkele bruine stippen. De kop en geitachtige oren van de guanaco zijn grijszwart, met witte spikkels. Ze hebben lange benen en een lange nek, bekroond met kameelachtige ogen en snuiten. De schouderhoogte van een volwassen guanaco is van 110 tot 115 centimeter. De kop tot lengte van het lichaam is 120 tot 225 centimeter, met een staartlengte van tussen 15 en 25 centimeter, volgens ARKive Initiative. Wanneer het volwassen is, bereikt het een gewicht van 100 tot 120 kilogram.
Dieet
De guanaco is een flexibele herbivoor die voornamelijk graast en foerageert op grassen en struiken, maar die ook korstmossen, schimmels, cactussen, bloemen, vruchten en vetplanten kan eten als hun belangrijkste voedselbronnen schaars worden. Door zijn dieet diversiteit, samen met zijn efficiënt waterbeheer en energiemetabolisme, kan het overleven in de harde, droge klimaten waartoe guanaco's behoren. Volgens de San Diego Zoo hoeft de guanaco niet vaak water te drinken, omdat het zoveel vocht uit de plant gebruikt in zijn voeding.
Habitat en bereik
De guanaco-bevolking is verspreid over Zuid-Amerika, van het noorden van Peru tot het zuiden van Chili, maar ook in delen van Argentinië, Bolivia, Paraguay en Tierra del Fuego, Navarino en de Falklandeilanden. Hun habitat binnen deze regio's omvat dorre en semi-aride klimaten, woestijngraslanden, savanne, bergachtige ecosystemen, struikgewassen en natte, gematigde wouden, volgens Animal Diversity (AD). Volgens de 2008 Red Union of Conservation of Nature's (IUCN's) Rode lijst van bedreigde soorten, is de guanaco geclassificeerd als een soort van "minste zorg". De geschatte wereldwijde populatie van guanaco's wordt geschat op ongeveer 600.000, volgens de IUCN-statistieken. Desalniettemin zijn directe bedreigingen afkomstig van verlies van leefgebieden, jacht en stroperij, evenals overdracht van ziektes door gedomesticeerde dieren.
Gedrag
De guanaco is een sociaal dier, en maximaal 30 vrouwen en jongeren leven samen in een bepaald gebied dat wordt verdedigd door een enkele, dominante, volwassen man. Territoriale grenzen worden gemarkeerd door gemeenschappelijke mesthopen. Jonge, niet-territoriale mannen kunnen alleen leven, of binnen een groep clusters van alle mannen. Tijdens perioden van droogte of sneeuw, wanneer voedsel het schaarsst is, vormen guanaco's gemengde geslachtskudden tot 500 en reizen ze naar gebieden met een grotere voedselvoorraad, volgens Animal Diversity (AD). Dit hoeden vermindert het risico van predatie. Wanneer ze rivalen bevechten, zullen guanaco's hun nek worstelen of elkaar rammen met hun borstkas, terwijl ze tegelijkertijd hoge schreeuwen of laag grommen produceren. Guanacos kunnen met snelheden tot 56 kilometer per uur (35 mijl per uur) rijden.
weergave
Seksuele volwassenheid voor een vrouwelijke guanaco begint op 2 jaar oud, waarbij het fokken meestal begint op de leeftijd van 3 jaar. Een mannetje kan ondertussen op elk moment tussen de 2 en 4 jaar volwassen worden, volgens Animal Diversity (AD). Elk jaar ziet slechts één enkel broedseizoen voor de guanaco's. In een poging om vrouwtjes aan te trekken, plukt een mannetje een weidegebied met overvloed aan voedsel. De meest dominante guanaco-reu koppelt dan met een nabijgelegen oer-vrouwtje na sparren met concurrerende mannetjes en ze te verslaan. De sparring wordt gekenmerkt door spugen, bijten en schuiven van het lichaam. Na het paren duurt de draagtijd 345 tot 360 dagen, waarna de vrouwtjes een enkele nakomeling krijgen. Als zoogdieren voeden guanaco-moeders hun jongen met hun eigen melk. Na 13 tot 15 maanden verpleegd te zijn, wordt de jonge door een volwassen man uit de groep gedwongen. In gevangenschap kan de Guanaco leven tot 33, 7 jaar en, in het wild, 28 jaar, volgens AD.
