Wat is een wild kind?

De term wildaardig kind wordt gebruikt om een ​​kind te beschrijven dat op jonge leeftijd geïsoleerd heeft geleefd en geen menselijk contact had. Zulke kinderen ervaren weinig of niets in termen van menselijk gedrag, zorgzaamheid en taalgebruik. Een wild kind kan in het wild of in gevangenschap groeien, waarbij de ouders of verzorgers van het kind de menselijke omgang met het kind beperken. Het wilde kind wordt vaak geciteerd in folklore en mythen en wordt vaak afgebeeld als levend in een wilde staat of opgevoed door wilde dieren.

De legende van Remus en Romulus

De legende gaat dat Rome City werd gesticht door tweelingjongens genaamd Remus en Romulus die in de wildernis werden achtergelaten nadat ze als prinses waren geboren. Een wolvin vond ze en voedde ze totdat een herder genaamd Faustulus hen adopteerde. De herder en zijn vrouw voedden hen op als hun eigen omdat ze geen biologische kinderen hadden. Remus en Romulus staan ​​bekend als prominente spelers in de gebeurtenissen voorafgaand aan de oprichting van de stad Rome. Er zijn al sinds de 14e eeuw gevallen bekend van gewijde kinderen, ofwel vermeend of gedocumenteerd.

Wat maakt een wild kind anders dan andere kinderen?

Een wild kind bezit geen socialisatievaardigheden zoals het spreken van een menselijke taal. Het kind mist een aantal kritische eigenschappen die mensen associëren met het mens zijn, zoals een verlangen om in de samenleving te interageren. Wilde kinderen ontwikkelen vaak eigenschappen die passen in hun omgeving. Een kind dat in de woestijn is opgegroeid, leert bijvoorbeeld te eten terwijl de dieren zich voeden. Een kind dat in het wild heeft gewoond en op vier poten loopt, kan het moeilijk vinden om rechtop te lopen. Ze kunnen ook de maniertjes van de dieren nabootsen, zoals blaffen en grommen. Een wild kind hoeft echter niet in het wild te groeien, omdat er gevallen zijn geweest van kinderen die verlaten opgroeiden in kelders of in huizen waren opgesloten. Wilde kinderen vinden het moeilijk om te integreren in de samenleving na jarenlang in afzondering te hebben geleefd en zijn mogelijk bang voor menselijke interactie. Een wild kind kan een menselijke taal niet volledig leren en heeft misschien moeite met het leren van basisdingen zoals het toilet gebruiken.

Beroemde gevallen van wilde kinderen

Een opmerkelijk geval van verwilderde kinderen is dat van Amala en Kamala, dat als vals werd bekritiseerd. De zaak werd in 1926 beschreven door Reverend JAL Singh, een Anglicaanse missionaris. Hij beval de gevangenname van de meisjes uit een bos bij Godamuri in India, waar ze onder wolven hadden geleefd. De leeftijd van de meisjes werd geschat op acht en twee, en de Reverend beschreef ze als met verlengde hoektanden en misvormde kaken. Ondanks pogingen om hen in de samenleving te integreren, hebben de twee meisjes het niet lang volgehouden. Een veelgevraagd geval van een verwilderd kind in de VS is dat van Genie. Ze werd in 1957 in de staat Californië geboren. Haar vader besloot dat ze geestelijk gehandicapt was en hij opsluitte haar in een isolement nadat ze haar in een kinder wc-bril had vastgezet. Genie kon de taal niet leren vanwege de beperking en het gebrek aan menselijke interactie. De autoriteiten voor kinderwelzijn lichtten haar zaak in 1970 toe nadat een maatschappelijk werkster haar ongewone toestand had opgemerkt. Ze heeft een taal niet volledig geleerd, ondanks behandeling en onderzoek.