Wat is een autonome regering?

Autonomie, gedefinieerd

Autonomie verwijst naar de capaciteit en het recht van een land of ander rechtsgebied om zichzelf te besturen. De term, autonoom, komt van het Griekse woord, autonoom betekent respectievelijk auto - "zelf" en nomos - "wet". In de politieke, morele en bio-ethische filosofie wordt het uitgelegd als het vermogen van een entiteit om een ​​geïnformeerde, ongedwongen beslissing te nemen. Het anarchisme is van invloed geweest op de autonome ideeën die werden bewerkstelligd door voormalige koloniën die op zoek waren naar autonomie van hun kolonisten. Terwijl sommige endemische volkeren met autonome waarden bestuurd hebben, gebruikmakend van het concept van anarchisme als een verenigende kracht in hun primitieve samenleving. Het kan ook gaan over de morele keuzes gemaakt door rationele entiteiten.

Het concept van autonomie

Autonomie of zelfbestuur is een ontastbare gedachte en idee. Het idee varieert van iemands perceptie en toepassing van gedrag en gedrag en is ook in grotere mate van toepassing op sociale eenheden. Het verwijst ook naar bedrijven, organisaties, religies en lokale overheden. Het gaat over bestuur en toestemming van de besturen. In het internationale recht gaat het om nationale soevereiniteit zoals in voormalige koloniën die op zoek zijn naar zelfbestuur. Het zou het eindresultaat kunnen zijn van koloniale heerschappij, monarchie of een absoluut regime. Wanneer entiteiten zoals etnische en religieuze groepen zich niet vertegenwoordigd voelen in nationale regeringen, streven deze entiteiten naar autonomie.

Historisch voorbeeld

In het internationale recht gaat autonomie over inheemse volkeren, soevereiniteit, erkenning van staten, zelfbeschikking of afscheiding. Nationale soevereiniteit gaat over zelfbestuur van naties volgens het internationale recht. De zaak voor de Filippijnse eilanden voordat het zijn volledige onafhankelijkheid van de Verenigde Staten verklaarde, wordt aangehaald in de Filippijnse Autonomiewet van 1916. Het zou autonomie verlenen aan de Filippino's bij de oprichting van een autonome regering, maar in tijden van conflict met een vijandig land, de VS zouden het voorrecht hebben om de Filippijnen te beschermen. De meeste koloniale machten in het verleden verleenden ook autonome regels aan hun koloniën voordat ze volledig onafhankelijk werden.

Bestuur en hedendaagse gevechten voor autonomie

Internationaal recht definieert autonome gebieden als gebieden van een staat die een bepaald etnisch onderscheidend vermogen hebben, waarbij enige macht van intern bestuur is gegeven maar deel blijft uitmaken van de staat. Regionale autonomie verwijst naar het toekennen van autonome regels aan afgelegen regio's die nog steeds onder zijn jurisdictie vallen. Het is decentralisatie van bestuur door de hoofdregering. Het is de overdracht van controle en functies van de centrale overheid naar het regionale niveau. In een gevorderde staat van zelfbestuur zou in zeldzame gevallen volledige onafhankelijkheid kunnen worden bereikt. De Spaanse Baskische regio en de Spaanse Catalaanse regio behoren tot de beste voorbeelden van twee regio's in een land dat vandaag vecht voor regionale autonomie. Andere voorbeelden in de afgelopen decennia zijn te zien in de wens van Palestina om een ​​staat te vormen die verschilt van Israël, de Canadese drang naar onafhankelijkheid van Canada, voormalige socialistische republieken in wat Joegoslavië en de Sovjetunie waren, en verschillende andere opmerkelijke gevechten voor autonomie.

Vereiste voorwaarden voor autonomie

Zelfbestuur wordt verleend onder bepaalde voorwaarden ter voorbereiding op de overdracht van het interne bestuur aan de functionarissen van die regio. De volgende voorstellen kunnen in sommige gevallen worden overwogen. Ten eerste, het creëren van een ethische code die acceptabel gedrag zou bevatten binnen die eenheid. Dit zou vergelijkbaar zijn met de gevestigde beroepsethiek. Ten tweede, het vermogen om een ​​externe politieke autoriteit te hebben, komt binnen om interne conflicten op te lossen. Ten derde, een code van stilte met betrekking tot interne activiteiten voor buitenstaanders. Ten vierde, het interne vermogen om problemen intern op te lossen. Ten vijfde, het vermogen om de burgers van de regio te disciplineren. Ten zesde, een bevel dat de verkiezing van leiders zou verzekeren. Ten zevende, een controlesysteem tegen afgescheiden groepen of facties die de vrede in de regio zouden bedreigen.